روشنایی های شهر

بچه ها، میدونم خیلی هاتون با دیدن بسته شدن کانال و اینستا نگران شدید. متأسفانه به واسطه ی یه سری مسائل فعلا تصمیم دارم تا حد امکان تو دنیای مجازی نباشم. اینجا هم که هستم فقط برای اینه که دیگه اینجا یه خونه ی قدیمیه که واقعا شاید به زودی از اینجا هم اسباب کشی کنم. شاید اگه خواستم دوباره بنویسم جایی باشم که شماهایی که رفیق و اهل هستید من رو بشناسید و اونایی که نامحرمن و چشم های بخیل نتونن بفهمن من کی هستم، یعنی با یه اسم مجازی تو یه خونه ی دیگه. من خیلی وقتا روحیه م به نوشتن بستگی داره، حالا هر جایی که باشه. می دونم هنوز بعضیاتون میاید اینجا، لطفا به هر کدوم روشنایی های شهر...

شوهر من عقیده داره که اگه نمیخوای کسی تو زندگیت دخالت کنه نباید چیزی از زندگی خصوصیت به اشتراک بذاری!!! اما من مخالفم. مردم چه چیزی به اشتراک بذاری و چه نذاری حرف خودشونو میزنن و دخالت خودشونو به هر روشی که ممکن باشه میکنن، پس واقعا فرقی نداره که تو چی میگی و چیکار میکنی. مهم اینه که تو به جای سر خم کردن و پنهون کردنِ نظر خودت بتونی با اون دخالت ها کنار بیای یا پاسخشون رو بدی، حلا لازم نیست این پاسخ حتما تهاجمی باشه، میتونه خیلی محترمانه هم باشه اما در نهایت پاسخ باشه، این درستشه! همه جای دنیا، از همون اروپای مهد تمدن!!!!!! گرفته تا همین ترکیه که از سریالای روشنایی های شهر...

خیلی دلم میخواد بیام بنویسم, اما نه وقتش هست نه حوصله ش. کلی کارام عقب افتاده و این دوره ی افسردگی لعنتی بدترش کرد و همه چی بدجور عقب افتاد. الان فقط با این فکر کار میکنم که چند روز آینده تحویل بدم تا قبل از مرخصی مصطفی این بدقولی های اخیرم جبران شده باشه. دلم خیلی تنگ شده, اصلا هم اعصاب ندارم. با خودم به بن بست بدی رسیدم, از لحاظ روحی کاملا تخلیه انرژی شده م. نمی دونم در واقع چه مرگمه و چرا اینقد نوسان پیدا کرده م, چرا شاد نیستم, یا چرا اینقد افسرده شده م. تازه داشتم خودمو جمع و جور می کردم که یه جمله ی به ظاهر ساده همین دو روز قبل دوباره همه ی حالمو به هم ریخت روشنایی های شهر...

امشب بعد از گذروندن روز کامل با خونواده, قراره بابا منو برگردونه  خونه ی خودمون. با خودم قرار گذاشتم بشینم عین بچه ی آدم کار کنم و تو این مدت کم کم به خونه برسم تا چهارشنبه. مطمینم میشه. یه کم حالم بهتره. اما خیلی دلتنگم برای همسرجان. این وسط کادوی روز مرد مصطفی رو خریده م اما ایده ی خاصی برای روز تولدش ندارم. پارسال براش کیک گرفتم, اما امسال واااااقعا نظر خاصی ندارم... شاید آرامش خونه مون و یه کم تنهایی بتونه بهترم کنه. با اینکه تمام وضعیت روحی خرابم از همون روز تنهایی بعد از رفتن مصطفی تو خونه ی خودمون شروع شد, اما بعد از دو هفته ی کامل اینجا و پیش مامان ای روشنایی های شهر...

دومین سالگردمون هم گذشت... راضیم از زندگی، از اینکه شادیم کنار هم. از اینکه هیچی نمیتونه حال خوبمون رو کدر کنه...  برمیگردم، اگرچه کمتر، اما خواهم بود. این روزا زندگی سرمو خیلی شلوغ کرده، اما دلم نمیاد به خاطر یه نفر اینجا رو ببندم و اینهمه عشق، که شاید یه جا الهام بخش کسی بشه، سر از بایگانی دربیاره... هر کسی هم مشکل داره میتونه کیس مای ...  راستی با اجازه نظرخواهی کل وبلاگ رو بستم. شمایی که میخواید در ارتباط باشیم میتونید تو اینستاگرامم دایرکت بدید یا نظر بذارید که فقط برای خانمها بازه البته و آقایون اکسپت نمیشن. ترجمه فعلا سرمو شلوغ میکنه... با اجازه  روشنایی های شهر...